الدين النصيحة

Błaganie w islamie to akt czci, w którym sługa prosi swego Pana. Jest to jedna z najlepszych form czci, którą kocha Bóg Wszechmogący i jest odprawiana wyłącznie dla Niego. Słudze nie wolno kierować jej do nikogo innego niż Bóg Wszechmogący. Bóg Wszechmogący mówi: „A wasz Pan powiedział: 'Wzywajcie Mnie, a ja wam odpowiem'. Zaprawdę, ci, którzy gardzą Moim uwielbieniem, pójdą do Piekła [uczynionego] godnym pogardy” (Ghafir: 60).

Dhikr (wspominanie) to forma islamskiego kultu, która opiera się na wspominaniu Allaha, jak stwierdzono w Surze Al-Ahzab: 12: „O wy, którzy wierzycie, wspominajcie Allaha z wielką uwagą”. I Jego stwierdzenie: „Zaprawdę, w stworzeniu niebios i ziemi oraz w zmianie nocy i dnia są znaki dla tych, którzy rozumieją – tych, którzy wspominają Allaha stojąc, siedząc i leżąc na boku”. (Al-Imran: 190-191). Podstawową zasadą jest albo wspominanie jednego z atrybutów Allaha, albo wychwalanie Allaha dla samego wspominania Go. Wspominanie jest uważane za jedną z najłatwiejszych form kultu. Uczeni porównują potrzebę pamiętania do potrzeby jedzenia i snu. Wspominanie jest pokarmem dla duszy, a najlepszym wspominaniem jest (nie ma boga oprócz Allaha).

Koran, zwany również Szlachetnym Koranem, to cudowna księga Boga dla muzułmanów. Czczą go i wierzą, że jest słowem Boga, że zostało objawione Prorokowi Mahometowi ze względu na swoją jasność i cudowność, że jest zachowane w sercach i na kartach Biblii przed jakąkolwiek manipulacją lub zniekształceniem, że jest przekazywane poprzez ciągłą narrację, że jego recytacja jest aktem czci i że jest ostatnią z objawionych przez Boga ksiąg po Zwojach Abrahama, Psalmach, Torze i Ewangelii.

Koran jest najstarszą księgą arabską i jest powszechnie uważany za najcenniejszy pod względem językowym, ze względu na połączenie elokwencji, jasności i płynności. Koran wywarł znaczący wpływ na ujednolicenie i rozwój języka arabskiego, jego literatury oraz nauk morfologicznych i składniowych, a także na ustanowienie, ujednolicenie i konsolidację fundamentalnych elementów gramatyki arabskiej. Stanowi ona odniesienie i fundament dla wszystkich wkładów gigantów lingwistyki w rozwój języka arabskiego, w szczególności Abu al-Aswad al-Du'ali, al-Khalila ibn Ahmada al-Farahidiego, jego ucznia Sibawayha i innych. Wkład ten obejmował okres starożytny i nowożytny, aż do epoki literatury diaspory w epoce nowożytnej, począwszy od Ahmada Szawqiego, Raszida Salima al-Khoury'ego, Gibrana Khalila Gibrana i innych, którzy odegrali znaczącą rolę w odrodzeniu języka arabskiego i dziedzictwa arabskiego w epoce nowożytnej.

Zasługą za zjednoczenie języka arabskiego jest objawienie Świętego Koranu. Przed tą erą język arabski nie był zjednoczony, pomimo swojego bogactwa i elastyczności. Tak było aż do objawienia Koranu, który rzucił wyzwanie masom swoją elokwencją. Obdarzył język arabski powodzią pięknego stylu, słodkich rymów i elokwencji, której nie byli w stanie osiągnąć nawet najbardziej elokwentni Arabowie. Święty Koran całkowicie ujednolicił język arabski i uchronił go przed wymarciem i wymarciem, podobnie jak stało się z wieloma innymi językami semickimi, które z czasem stały się przestarzałe i zanikły, lub językami, które słabły i zanikały, uniemożliwiając im tym samym dotrzymanie kroku zmianom i napięciom, jakich doświadczała cywilizacja oraz ludy starożytnego i współczesnego świata.

Koran zawiera 114 sur (rozdziałów), sklasyfikowanych jako mekkańskie i medyńskie, w zależności od miejsca i czasu ich objawienia. Muzułmanie wierzą, że Koran został objawiony przez Boga za pośrednictwem Anioła Gabriela Prorokowi Mahometowi w ciągu około 23 lat, od momentu, gdy Prorok Mahomet osiągnął wiek czterdziestu lat, aż do jego śmierci w 632 r. n.e. (11 r. n.e.). Muzułmanie wierzą również, że Koran został skrupulatnie zachowany przez Towarzyszy po tym, jak objawienie zostało przekazane Prorokowi Mahometowi, który zapamiętał go i wyrecytował swoim Towarzyszom. Wierzą, że jego wersety są precyzyjne i szczegółowe oraz że odnosi się on do wszystkich pokoleń, przez wszystkie wieki, obejmując wszystkie okazje i okoliczności.

Po śmierci Proroka Mahometa, Koran został spisany w jeden kodeks na polecenie pierwszego kalifa, Abu Bakra al-Siddiqa, w oparciu o sugestię jego towarzysza, Umara ibn al-Chattaba. Po śmierci drugiego kalifa, Umara ibn al-Chattaba, kopia ta pozostała w posiadaniu Hafsy bint Umar, Matki Wiernych, aż do czasu, gdy trzeci kalif, Usman ibn Affan, dostrzegł różnice w interpretacji muzułmanów wynikające z ich odmiennych dialektów. Poprosił Hafsę o pozwolenie na używanie Koranu, który posiadała, napisanego w dialekcie kurajszyckim, jako dialektu standardowego. Usman nakazał skopiowanie kilku kopii Koranu, aby ujednolicić odczyty i wyeliminować wszelkie rozbieżności. Kopie te zostały rozesłane do różnych prowincji, a on zachował kopię dla siebie. Te kopie są nadal znane jako Kodeks Usmanów. Dlatego obecna kopia Koranu zawiera ten sam tekst skopiowany z oryginału skompilowanego przez Abu Bakra. Muzułmanie wierzą, że Koran jest cudem proroka Mahometa dla światów i że jego wersety rzucają światu wyzwanie, aby stworzył coś podobnego lub surę podobną do niego. Uważają go również za dowód jego proroctwa i kulminację serii boskich przesłań, które rozpoczęły się, zgodnie z wiarą muzułmańską, od Zwojów Adama, po których nastąpiły Zwoje Abrahama, Tora Mojżesza, Psalmy Dawida i wreszcie Ewangelia Jezusa.