الدين النصيحة

Smeekbeden in de islam zijn een daad van aanbidding waarbij een dienaar zijn Heer om hulp vraagt en verzoekt. Het is een van de beste vormen van aanbidding waar God de Almachtige van houdt en wordt uitsluitend voor Hem gedaan. Het is een dienaar niet toegestaan om het tot iemand anders dan God de Almachtige te richten. God de Almachtige zegt: "En uw Heer zegt: 'Roep Mij aan; Ik zal u verhoren.' Voorwaar, degenen die Mijn aanbidding verachten, zullen de Hel [verachtelijk] binnengaan." (Ghafir: 60)

Dhikr (gedenking) is een vorm van islamitische aanbidding die gebaseerd is op het gedenken van Allah, zoals vermeld in Soera Al-Ahzab: 12: "O jullie die geloven, gedenk Allah met veel gedenking." En Zijn uitspraak: "Voorwaar, in de schepping van de hemelen en de aarde en de afwisseling van de nacht en de dag zijn tekenen voor degenen met begrip - degenen die Allah gedenken terwijl ze staan, zitten en [liggen] op hun zij." (Al-Imran: 190-191). Het basisprincipe is ofwel het vermelden van een van Allah's eigenschappen, ofwel het prijzen van Allah omwille van het vermelden van Hem. Herinnering wordt beschouwd als een van de gemakkelijkste vormen van aanbidding. Geleerden vergelijken iemands behoefte aan herinnering met zijn behoefte aan eten en slapen. Herinnering is voeding voor de ziel, en de beste herinnering is (er is geen god dan Allah).

De Koran, ook wel de Edele Koran genoemd, is het wonderbaarlijke boek van God voor moslims. Zij vereren het en geloven dat het het woord van God is, dat het aan de Profeet Mohammed werd geopenbaard voor helderheid en wonderbaarlijkheid, dat het in de harten en pagina's bewaard blijft tegen elke manipulatie of vervorming, dat het wordt overgedragen door middel van voortdurende overlevering, dat de recitatie ervan een daad van aanbidding is, en dat het het laatste van de goddelijk geopenbaarde boeken is na de Rollen van Abraham, de Psalmen, de Thora en het Evangelie.

De Koran is het oudste Arabische boek en wordt taalkundig gezien algemeen beschouwd als het meest waardevolle boek, vanwege de combinatie van welsprekendheid, helderheid en vloeiendheid. De Koran heeft een aanzienlijke invloed gehad op de eenwording en ontwikkeling van de Arabische taal, de bijbehorende literatuur en de morfologische en syntactische wetenschappen, en heeft tevens de fundamentele bouwstenen van de Arabische grammatica vastgelegd, gestandaardiseerd en geconsolideerd. Het is een referentie en fundament voor alle bijdragen van taalkundige grootheden aan de ontwikkeling van de Arabische taal, met name Abu al-Aswad al-Du'ali, al-Khalil ibn Ahmad al-Farahidi, zijn leerling Sibawayh en anderen. Deze bijdragen bestreken de oude en moderne periode, tot aan het tijdperk van de diasporaliteratuur in de moderne tijd, te beginnen met Ahmad Shawqi, Rashid Salim al-Khoury, Gibran Khalil Gibran en anderen die een belangrijke rol speelden in de heropleving van de Arabische taal en het Arabische erfgoed in de moderne tijd.

De eer voor de eenwording van de Arabische taal komt toe aan de openbaring van de Heilige Koran. Vóór dit tijdperk was de Arabische taal niet een eenheid, ondanks zijn rijkdom en flexibiliteit. Dit was zo tot de openbaring van de Koran, die de massa uitdaagde met zijn welsprekendheid. Het schonk de Arabische taal een vloedgolf aan prachtige stijl, zoete rijm en welsprekendheid waartoe zelfs de meest welsprekende Arabieren niet in staat waren. De Heilige Koran verenigde de Arabische taal volledig en behoedde haar voor vervaging en uitsterving, zoals gebeurde met veel andere Semitische talen, die in de loop der tijd verouderd raakten en verdwenen, of talen die verzwakten en achteruitgingen, waardoor ze niet in staat waren gelijke tred te houden met de veranderingen en spanningen die de beschaving en de volkeren van de oude en moderne wereld ondergingen.

De Koran bevat 114 soera's (hoofdstukken), geclassificeerd als Mekkaans en Medinaans, afhankelijk van de plaats en tijd van hun openbaring. Moslims geloven dat de Koran door God via de engel Gabriël aan de profeet Mohammed werd geopenbaard gedurende een periode van ongeveer 23 jaar, vanaf het moment dat de profeet Mohammed de leeftijd van veertig jaar bereikte tot aan zijn dood in 11 AH/632 CE. Moslims geloven ook dat de Koran zorgvuldig werd bewaard door de metgezellen nadat de openbaring aan de profeet Mohammed was geopenbaard, die de Koran uit het hoofd leerde en voordroeg aan zijn metgezellen. Zij geloven dat de verzen nauwkeurig en gedetailleerd zijn en dat de Koran alle generaties door alle eeuwen heen aanspreekt, alle gebeurtenissen en alle omstandigheden omvat.

Na de dood van de profeet Mohammed werd de Koran in opdracht van de eerste kalief, Abu Bakr al-Siddiq, op voorstel van zijn metgezel, Umar ibn al-Khattab, samengevoegd tot één codex. Na de dood van de tweede kalief, Omar ibn al-Khattab, bleef dit exemplaar in het bezit van Hafsa bint Omar, de Moeder der Gelovigen, totdat de derde kalief, Oethmaan ibn Affan, de verschillen in de lezingen van de moslims zag, die te wijten waren aan hun verschillende dialecten. Hij vroeg Hafsa om de Koran in haar bezit, geschreven in het Quraish-dialect, als standaarddialect te gebruiken. Oethmaan gaf opdracht tot het kopiëren van meerdere exemplaren van de Koran om de lezingen te standaardiseren en eventuele discrepanties te elimineren. Deze exemplaren werden naar verschillende provincies verspreid en hij behield een exemplaar voor zichzelf. Deze exemplaren staan nog steeds bekend als de Oethmaanse Codex. Daarom bevat het huidige exemplaar van de Koran dezelfde tekst, gekopieerd van het origineel dat door Aboe Bakr is samengesteld. Moslims geloven dat de Koran het wonder van de profeet Mohammed aan de wereld is en dat de verzen ervan de wereld uitdagen om iets soortgelijks of een soortgelijke soera te produceren. Zij beschouwen het ook als bewijs van zijn profeetschap en als het hoogtepunt van een reeks goddelijke boodschappen die volgens de islamitische opvatting begon met de Rollen van Adam, gevolgd door de Rollen van Abraham, de Thora van Mozes, de Psalmen van David en ten slotte het Evangelie van Jezus.