Faqat Ahmoqlar 8 Soat Uhlaydi

UYG’ONISH
Kendinning yuziga kutilmagan tarsaki kelib tushganida
quyoshning chiqishiga hali bir soat bor edi. Jin chalgandek
yotogʻidan sapchib turdi. Yotogʻi oldida katta, ajoyib bir odam
Kendinga qarab kulimsirab turardi. Sochlari oʻta gʻayritabiiy
bo’lib, har bir tolasi goʻyo kamondan uchib chiqishga shay
turgan oʻqqa oʻxshardi. Kiyimi esa toshbaqaning kosasini esga
solardi. Oyoqlari yoʻq deydigan darajada kichik, qoʻllari esa
aksincha, nihoyatda katta edi. Goʻyoki, biroz avval Kendinning
yuziga tushgan shapaloq ayni shu gʻalati odam jimjilogʻining ishi
edi. Nima bo’lganini anglay olmagan Kendin oʻziga kelgach,
tarsaki taʼsiri ostida qoʻrqqancha ikkilangan koʻyi soʻradi:
- Menga nima boʻldi?
- Qoʻrqma, xavotirli narsa emas, seni shunchaki jin chaldi!, - dedi
bahaybat qoʻlli, mitti oyoqli odam. Insonni dahshatga soladigan
bu javobdan Kendin o’zini yo’qotib qo’ydi.
- Jin?! Qanaqa jin?, - dedi Kendin asabiy, hayron va qo’rqqan
holatda.
U gʻalati odam mitti oyoqlarini xuddi bir baleron kabi mohirlik
bilan oʻynatar, havoda goʻyo pichoqning ustida aylanayotgandek
aylanar, soʻngra birdan toʻxtab, soʻzlashda davom etardi:
- Men jinman. Haligi bor ediku, “Mendan nima tilasang,
tilagingni bajo keltiraman” deydigan jin. Hah, mana oʻsha
menman!
Kendin dovdirab qoldi. Jin ekanini aytgan bu gʻayritabiiy maxluq
soʻzlashda davom etdi:

Dasturni yuklab olib davomini o'qishingiz mumkin.